150px banner3

×

Warning

JUser: :_load: Unable to load user with ID: 535
A+ A A-

Meaning of Philosophy

The sages of Greece used to be called Sophs (wise men); but Pythagoras thought the word too arrogant and adopted the compound ‘philosophia’ (I Love Wisdom), whence philosopher means ‘one who loves or courts wisdom’. Philosophy thus means ‘the science of wisdom’.

Read More

{phocadocumentation view=navigation|type=mpcn}
THE PHILOSOPHY OF ŚRI RĀMĀNUJĀ - VISIṢTADVAITA
written by Sri V.R. Srisaila Chakravarti
 

Meaning of Philosophy

The sages of Greece used to be called Sophs (wise men); but Pythagoras thought the word too arrogant and adopted the compound ‘philosophia’ (I Love Wisdom), whence philosopher means ‘one who loves or courts wisdom’. Philosophy thus means ‘the science of wisdom’.

What is wisdom or true knowledge? A distinction is drawn by Tennyson between Knowledge and wisdom. The former is earthly, of the mind; but wisdom is heavenly, of the soul. Amarasimha says: “True and supreme knowledge is knowledge of deliverance; the other kinds of knowledge relate to other sciences and arts.” Mokṣha-Sāstra or science of deliverance is alone conducive to wisdom or true knowledge. The latest discoveries in sciences, constructions of air ships and destructive bombs and machines do not certainly constitute wisdom. Parāśarā  says: that “knowledge alone by which the spotless Supreme Being is known, seen and attained is true knowledge; and science and knowledge relating to other things is ajñāna or nescience”. “That alone is vidyā  or science which leads us to deliverance. The sciences will make anyone only skillful”. Philosophy thus means, Ātma-Vidyā , Brahma-Vidyā or Science of the Divine.

The end and aim of supreme knowledge, according to Hindus, is the alleviation of pain and promotion of happiness. The other kinds of knowledge only sub-serve this end. Even works on grammar, medicine etc., state that they sub-serve the attainment of mukti, or liberation and salvation. Vāgbhaṭa in his treatise on Medicine says in the benedictory stanza: “Salutation unto the oldest and earliest physician, Dhanvantri, an avatā r of Viṣnu, who uproots all kinds of disease of the mind, namely desire, anger and so on, which beget attachment, ignorance, aversion, etc.- diseases which ever persist whichever body is assumed”. Evidently, the author prays to God for the complete annihilation of the ills of samsāra or worldly existence. The central motive which must govern the whole life according to Hindu philosophy, is, how the soul may be freed from pain, how misery may be put and end to and how bliss may be attained and perpetuated infinitely. The chief defect of western philosophy lies in the fact that it is divorced from dharma or religion-law, which, in its perfection and completeness, is the supreme science-knowledge, chiefly directed towards the achievement of the desired happiness, here and here after by means of suitable actions done here. This idea was, in a way, present in mind of Socrates. Socrates was filled with the most intense conviction of the Supreme and overwhelming importance of truth, of the paramount duty of doing the right because it is right, on every occasion, whatever may be the consequence. He gave his first and superlative care to the perfection of his soul and those of others. His whole teaching rested on the doctrine, ‘virtue is knowledge’. And conversely, if virtue is knowledge, vise is ignorance. A man who knows what is right must always do the right. A man who does not know what is right cannot do the right. Knowledge is not a part, it is not even an indispensable condition, of virtue. It is virtue itself.

The Mahābhārata says: “the aim of all knowledge is the formation of character and conduct.” Unfortunately, western philosophy relegates this most important function to Theology or Ethics. But Hindu philosophy treats of metaphysics as pre-eminently goading as to action for reaching the goal. The comprehensive teaching of philosophy, in the Bhagavad Gitā, aims at the attainment of the Supreme Being, Brahman or Nārāyaņā, by means of constant practice of bhakti or upāsanā which can be achieved by karma, jñāna and vairāgya or this attachment, as beautifully summarized by Yāmunācārya in the first stanza of his Gitārthasaṅgraha. In the opening sentence of his Vedārthasaṅgraha, Bhagavān Śri Rāmānuja says: “You can reach God if, with intense love and devotion, you worship Him by mind, word and deed, by meditating on Him, by uttering His holy names, by offering flowers etc., by prostrating at His lotus-feet and so on, along with the performance of duty cast on you according to Varna (caste) and āśrama, with the correct and true knowledge of the relation between the individual soul and the Supreme Soul.” The idea contained in this sentence is developed throughout the whole work.

Unable to bear the sight of the sufferings of millions of souls in this worldly existence, four persons who were the personification of mercy, love and pity, trade for the complete annihilations of the ills of those souls. They are: Sage Parāśara, King Ranti Deva, Saint Nammāḻvār, and Bhagavān Śri Rāmanuja.

  1. Parāśara prays at the end of Viṣṇupurāṇa: “Let lord Hari bestow on all souls that plenty and prosperity which is free from birth, old age, death and other ills.”
  2. Ranti Deva saw the suffering of people during famine, cried aloud and prayed: “I do not desire to reach the place of the four-headed Brahma with all the yogic powers of animā, mahimā, etc. nor, do I covet that bliss called Mokṣa from where there is no return. But I do long to be inside all the souls and get the transference of all the sufferings and miseries of all the embodied souls unto myself; for, by my experiencing all their miseries, they may be freed from them.”
  3. Similarly, Saint Nammaḻvar, in the first stanza of the first of his four works in Tamil, namely, Tiruviruttam, praise to God and appeals to him as follows; “Being unable to bear the sight of suffering millions, this is my petition to you, O, Lord! Let us not get again false knowledge, bad conduct and impure body, let us not get the miseries of births and deaths. This is my appeal to you on behalf of millions of sufferers.”
  4. One of Śri Rāmānuja’s preceptors was Tirukkoṭṭiyūr Nambi. The guru tried the disciple 18 times to ascertain if he was a fit recipient of the sacred mantra of 8 letters. At last, the Nambi, in his grace, initiated him into the mysteries of the mantra and, at the same time wrested a promise from Rāmānuja that he would not reveal the import of the mantra to others. Ramanuja pondered over the mantra and its hidden meanings taught by his guru, overnight, and on the next day thought within himself that he could remove all the ills of humanity by openly broadcasting the sacred mantra and its meanings to the suffering humanity. Accordingly, he collected several people on the next day, and in front of the local deity at Tirukkoṭṭiyūr, preached to them the hidden meanings of the mantra. The guru heard of the disobedience of his orders, summoned Rāmānuja and asked him if that report was true. Rāmānuja replied that it was quite true. Then, the guru asked him if he knew the consequence of such a wanton disobedience. The disciples said: “Yes, I know that the worst of the hells awaits me.” “Why, then,” the guru asked him, “did you court the worst of hells?”. The reply given by Rāmānuja is most thrilling and discloses his universal love and mercy. He replied: “I alone shall go to hell as a result of my transgression of your command, while the rest of the suffering humanity, by virtue of their connection with your holy feet, by being virtually your disciples, will certainly reach heaven.” The guru was amazed by the broad mindedness, boundless love and mercy of Rāmānuja which were denied to him (the guru), extolled and pardoned the disciple.

______________________________________________________________________________________________________________________

This article is extracted from the book THE PHILOSOPHY OF ŚRI RĀMĀNUJĀ - VISIṢTADVAITA written by Sri V.R. Srisaila Chakravarti (Coimbatore) and published by V.S.R. Chakravarti, 24, Kasturi Ranga Iyengar Road, Madras - 18. The book is printed at Bharati Vijayam Press, Triplicane, Madras - 600 005 in the year 1974.

{phocadocumentation view=navigation|type=t}

 

Significance of Kaishika Ekadasi

In our Sri Vaishnava Sampradaya every Ekadasi (the 11th day of bright & black fortnight) has a special name. Accordingly during the Krittika month, the Ekadasi during the bright fortnight is called Kaishika Ekadasi. Learn about the significance of this Ekadasi day and listen to the story of Nambaduvan. This year Kaishika Ekadasi falls on the 28th of November, 2009.

 

Read More

smallTenkalai.JPG
Sri:
Srimathe Ramanujaya Nama:
Srimad Varvara Munaye Namah
 
Significance of Kaishika Ekadasi
 
By Sri U.Ve. Mahavidhwan Elayavilli Srinivasa Bhuvarahachariar Swami
M.A (Retd) Prof of Sanskrit, Alwar Thirunagari
 
(This year Kaishika Ekadasi falls on the 28th of November, 2009)
 
varahaIn our Sri Vaishnava Sampradaya every Ekadasi (the 11th day of bright & black fortnight) has a special name. Accordingly during the Krittika month, the Ekadasi during the bright fortnight is called Kaishika Ekadasi (today some use the term Koushika Ekadasi, which is wrong; Sage Vishwamitra has nothing to do with this Ekadasi). Kaishika is a raga in music. How is this raga related with this Ekadasi will become clear in the course of this article!
 
Sri Varaha Puranam has this episode in its body. Once upon a time the earth got submerged in water. Lord Sriman Narayana assumed the garb of a wild boar and without hesitation entered the muddy water and brought out the earth from the deluge. Sri Bhoomi Piratti, who is the presiding deity, was very much upset by this tragic event. She was consoled and comforted by Lord Sriman Narayana, keeping Her on His lap. At that time she was very much worried about Her children on the earth. Their sufferings gave Her great sorrow and she desired to know a means (Upaya) for their deliverance from the worldly bondage. The Lord narrated the episode that took place in the village Thirukkurungudi near Thirunelveli in South India and assured Her that the sole means of salvation is singing His glory (Gana Rupa Upayam).
 
The story is as follows: Once there lived a man at Thirukkurungudi. He was fondly called Nampaduvan” (We do not know his Original name). He was born in a Chandala family who were known for their merciless nature and activities. But quite contrary to his family behavior he was very pious and deeply devoted to Lord Sriman Narayana. He used to fast during every Ekadasi day. Getting up very early in the morning on the next day he used to go to the vicinity of the temple with his veena in his hands and remaining at a distance from the temple as per the prescription of the shastras he used to sing songs in praise of the Lord going around the temple.
 
Once during the month of Krittika on a bright fortnight Dwadasi i.e the 12th day, he went to the temple early in the morning as usual. On the way he was met by a Brahma Rakshasa who was very hungry and who therefore expressed his desire to eat him up. Nampaduvan was very happy to offer his body for the food of Brahma Rakshasa. That was because his suffering in this world would come to an end and he would reach the abode of the Lord. But he prayed to the Brahma Rakshasa to spare some time so that he may go to the temple and sing the songs and return. But the Rakshasa was not ready to grant his request, as he would never return having made this false excuse. But Nampaduvan made 18 oaths to the effect that he would certainly return.
  1. If I do not return as per my promise let me get the sin of a man who is a liar.
  2. Let me get the sin of a person who commits adultery, if I don’t return.
  3. While eating in the company of a person if a man differentiates in menu (i.e. serving inferior or less quantity of food to the guest), he gets a great sin (Papam). Let me get that sin, if I don’t return.
  4. If a man donates a piece of an earth to a Brahmin and takes it back after some time he will certainly accrue sin. Let me get that sin, if I don’t return.
  5. If a man enjoys the company of a woman during her youthful age and subsequently rejects her when she becomes old he is sure to get sin. Let me get that sin, if I don’t return.
  6. Having performed ablution rite (Tharpanam) on Amavasya day and then recourse (physical relationship) to his wife the same day, he will entertain great sin. Let me get that sin, if I don’t return.
  7. Having dined delicious dishes in the house of a host and then if a person showers heaps of abuse on his host, he is sure to meet with great sin. Let me get that sin, if I don’t return.
  8. A man makes a solemn promise that he would give away his young daughter in marriage to a youth but later on breaks his promise, which would entertain sin. Let me get that sin, if I don’t return.
  9. A man is prohibited from eating without taking bath on Shashti (the sixth day of both fortnight), Ashtami (the eighth day), Chaturdashi (the fourteenth day) and Amavasya (the fifteenth day of bright fortnight). Let me get that sin, if I don’t return.
  10. A man promises to donate something to another man but he doesn’t keep up his promise. Let me get the sin of breach of promise if I fail to come back.
  11. If a person tries to allure the wife of a friend who has helped him in manifold ways, he is sure of reaching hell. I will get that sin, if I fail to return.
  12. If a person, afflicted by lust, enjoys the company of his revered teacher’s wife who is responsible for his salvation; and so also the company of the wife of a king who endows all worldly pleasure to him - he will be the worst sinner. I will suffer that sin by not keeping up my promise.
  13. A man marries two girls without being impartial to both of them. If he evinces greater pleasure in the company of one rejecting the other, he is sure to accrue very great sin. Let me get that sin, if I don’t keep up my promise.
  14. If a man divorces his wife who is very chaste and has no one to care for her, he will become a sinner. Let me be equated to him for not returning.
  15. If a man causes obstruction to the cattle that are afflicted very much by thirst to drink water, he will get a sin. Let me also get that sin by breaking your faith in me.
  16. Killing a Brahmin, addiction to liquor, stealing gold, breaking a vow are considered to be heinous crimes. Severe punishments are prescribed for a sinner, who commits all these crimes. Let me suffer all these punishments in case I fail to get back to you.
  17. If some people worship only other deities and not Sri Vasudeva who is easily accessible to His votaries and is Omnipresent, they will get a great sin. Let me get that sin, if I do not return.
  18. Sriman Narayana is the supreme deity. He is the inner soul for all created beings, both sentient and insentient. He is worshipped by all karmas (i.e. by all holy rites prescribed by the Shastras). He is to be meditated by all who are desirous of liberation. He alone has the ability to grant salvation. He is to be reached by all the liberated souls. Having understood the supreme qualities of the Lord, if a man equates Him to all other angels who are bound by karma, He will be born in this world again and again. Let me get that sin by breach of this promise.
All these promises did not convince or satisfy the Brahma Rakshasa, but the 18th one totally convinced him about the certainty of Nampaduvan’s return. We therefore have to understand that the last sin is the greatest sin of all sins. Hence it is to be meticulously avoided.
 
The Brahma Rakshas became pleased by all these promises and saluted Nampaduvan and bade him farewell so that he may fulfill his vow and come back to him.

Accordingly Nampaduvan went to the neighborhood of the temple and sang the songs as usual. Afterwards the day dawned. Having completed the vow pertaining to Ekadasi (i.e. spending sleepless night) Nampaduvan surrendered to the Lord. With great speed, he returned to the Rakshas as his heart was filled up with pleasure owing to his desertion of his body, which was inimical to his attaining salvation.

On his way a person met him. That man questioned him “Hello, where are you going with such speed?” Nampaduvan replied him in a sweet manner – “I am going to Brahma Rakshas. If I don’t find him where I met him before, and departed having made several promises, I will go in search of him and offer my body as food for him.”

That man desired to test his mind on hearing his steadfast resolve. He said "There stands a Rakshasa by birth. He is not righteous minded like Vibeeshana, but a worst criminal. You cannot escape from his cruel clutches, as he is a cannibal. Don’t go to that strong devil." Though exhorted by that man, Nampaduvan refused to listen to him and was very adamant in keeping up his promise. That stranger, who obstructed him and advised him, was none other than Sri Varaha (the Lord Himself). Nampaduvan found Brahma Rakshas at the same place and offered his body as a carcass (meat) for him, but the Rakshas, remembering his previous birth did not accept it. He narrated his previous life history. He was a Brahmin by name Somasarma in his former birth. While performing a sacrifice, he committed all sorts of blunder, as he was niggardly. Moreover a fatal disease in the course of performing sacrifice afflicted him. The result was his birth as Brahma Rakshasa.

Having given a detailed account of his previous life the Rakshasa knelt before Nampaduvan to grant him the merit of all these songs that he sang in praise of the Lord for a long time but the songster refused sternly. Finally being moved by pity he granted him the merit (Punya) of one song, which he sang that day morning which was in the raga named “Kaishika”. The Brahma Rakshas was relieved of his bond. Later he was born in a family of Vaishnava and at the end of the birth he reached Vaikunta.

This is the story narrated by Sri Varaha Perumal to Sri Bhoomi Devi. The whole episode as found in “Sri Varaha Puranam”, is taken up by Sri Parasara Bhattar for an elaborate commentary in Tamil. Every year the whole episode with all Sanskrit shlokas and commentary of Sri Bhattar is read out in all the Vishnu temples especially at Thirukkurungudi where the event actually took place. This is enacted on the stage even today. Those who take part in the festival or who hear the episode will be rid of their sins. Hence I gave this story in an abridged version.


What do we understand from this episode? Somasarma though a Brahmin became a Rakshasa, but Nampaduvan though a Chandala was able to expiate him of all his sins. Hence caste is not a criterion for us to salute a person. His deep devotion to the Lord, knowledge of the Lord and a total renunciation of all worldly pleasures are very important criteria. The caste is physical. It does not belong to the soul. Hence Nampaduvan was elevated to the highest order. In case of such holy men of that high order, consideration of the caste is an offence. They are equal to Nithyasooris. Hence our Acharyas equate Nampaduvan with Vishwamitra, Sri Vishnuchitta and ThondarAdiPodi Azhwar, all of whom sang divine songs in order to wake up the Lord (Thiruppalliyezhuchchi). The Lord (Sri Varaha) also showered on him love and affection and called him Nampaduvan (My Singer). Let us therefore be very careful in not committing Bhaagavata Apachara. This is what we learn from Kaishika Puranam.

Listen to Sri.U.Ve. M.A.Venkata Krishnan Swami reciting Kaishika Mahatmyam {audio}media/KaisikaEkadasi/KaisikaPuranam.mp3{/audio}

Listen to a upanyasam by Sri.U.Ve. P.T. Seshadri Swami on Kaishika Mahatmyam {audio}media/KaisikaEkadasi/KaisikaMahathmyamAndVarahaCharamaSlokam.mp3{/audio}

Azhvar Emberumanar Jeeyar Thiruvadigale Sharanam
Jeeyar Thiruvadigale Sharanam
 
 

இராமாநுச நூற்றந்தாதி - 18

எய்தற்கரியமறைகளை * ஆயிரமின் தமிழால்
செய்தற்குலகில்வருஞ் சடகோபனை* சிந்தையுள்ளே
பெய்தற்கிசையும்பெரியவர்சீரை யுயிர்களெல்லாம்
உய்தற்குதவும்* இராமாநுசனெம்முறு துணையே

 

Read More

வேதந் தமிழ்செய்த மாறன் சடகோபனையே வாழ்த்தும் ஸ்ரீமதுரகவிகளின் பக்தரான எம்பெருமானார் நமக்கு உற்றதுணை யென்றாராயிற்று. இப்பாட்டில், ஸ்ரீமதுரகவிகள் பெரியவர் என்று சிறப்பித்துக் கூறப்பட்டமை நோக்கத்தக்கது. “புவியு மிருவிசும்பும் நின்னகத்த, நீ யென் செவியின் வழிபுகுந்து என்னுள்ளாய் அவிவின்றி, யான் பெரியவன் நீ பெரியை யென்பதனை யாரறிவார், ஊன்பருகு நேமியாயுள்ளு” [பெரிய திருவந்தாதி] என்று பெரிதான பரப்ரஹ்மத்தை உள்ளடக்கின பெரியவரையும் [நம்மாழ்வாரையும்] உள்ளடக்கின பெரியவரிறே மதுரகவிகள்.

 

எய்தற்கு அரிய மறைகளை அதிகரிக்க முடியாத (அளவற்ற) வேதங்களை
இன் தமிழ் ஆயிரத்தால் இனிய தமிழாலாகிய ஆயிரம் பாசுரங்களினால்
செய்தற்கு அருளிச்செய்வதற்காக
உலகில் வரும் இவ்வுலகில் வந்துதித்த
சடகோபனை நம்மாழ்வாரை
சிந்தை உள்ளே
தமது ஹ்ருதயத்தினுள்ளே
பெய்தற்கு இசையும் த்யானிப்பதற்கு இணங்கின
பெரியவர் ஸ்ரீ மதுரகவிகளுடைய
சீரை ஜ்ஞாநாதி குணங்களை
உயிர்கள் எல்லாம் உய்தற்கு உதவும் ஸகலாத்மாக்களும் உஜ்ஜீவிக்குமாறு உபகரித்தருளாநிற்கிற
இராமாநுசன் எம்பெருமானார்
எம் உறு துணை எமக்கு உற்ற துணை

 

 

இராமாநுச நூற்றந்தாதி - 7
 
மொழியைக்கடக்கும் பெரும்புகழான்* வஞ்சமுக்குறும்பாம்
குழியைக்கடக்கும் நம் கூரத்தாழ்வான் சரண்கூடியபின்*
பழியைக்கடத்து மிராமாநுசன் புகழ்பாடி அல்லா
வழியைக்கடத்தல்* எனக்கினி யாதும் வருத்தமன்றே
 
 
Read More

மொழியைக் கடக்கும் வாய்கொண்டு வருணிக்க முடியாதபடி வாசாமகோசரமான
பெரு புகழான் பெரிய புகழையுடையவரும்
முக்குறும்பு ஆம் வஞ்சக் குழியை கடக்கும் கல்விச்செருக்கு, செல்வச்செருக்கு, குலச்செருக்கு என்னும் மூவகைக் குறும்புகளாகிற படுகுழியைக்கடந்திருப்பவரும்
நம் நமக்கு நாதருமான
கூரத்து ஆழ்வான் கூரத்தாழ்வானுடைய
சரண் திருவடிகளை
கூடியபின் நான் ஆச்ரயித்த பின்பு
பழியைக் கடத்தும் ஸர்வபாப நிவர்த்தகரான
இராமாநுசன் எம்பெருமானாருடைய
புகழ் பாடி நற்குணங்களைப்பாடி
அல்லாவழியைக் கடத்தல் ஸ்வரூபத்திற்குச் சேராத தீயவழிகளைத் தப்பிப் பிழைக்கயானது
எனக்கு அடியேனுக்கு
இனி இனிமேலுள்ள காலமெல்லாம்
யாதும் வருத்தம் அன்று ஈஷத்தும் ப்ராயஸ ஸாத்யமன்றுல் [எளிதேயாம்]
 
எம்பெருமானாரைத் துதிப்பதற்குத் தாம் யோக்யதையற்றவர் என்று பின்வாங்கப் பார்த்த அமுதனார், தமக்குள்ள ஆழ்வான் திருவடி ஸம்பந்தத்தை நினைத்து, இஃது இருக்கும்போது எனக்கு அஸாத்யமானது ஒன்றுமில்லையென்று துணிவு கொள்ளுகிறார் இதில். வாய்கொண்டு வருணிக்கமுடியாத பெரும் பகழ் படைத்தவரும், கல்வி, செல்வம், குலம் என்ற மூன்றுவகை ஸம்பத்தும் புஷ்கலமாயிருந்தும் அவற்றால் இறையும் அஹங்கார மடையாதவருமான கூரத்தாழ்வானுடைய சரணாரவிந்தங்களை ஆச்ரயித்து க்ருதக்ருத்யனான வெனக்கு எம்பெருமானாருடைய திருக்குணங்களைப் பாடுதலும் அதுவே காரணமாக அர்ச்சிராதிகதியொழிந்த மற்ற கதிகளிற் போகாதபடி அவ்வழியேபோதலும் மிகவுமெளிதேயாம் என்றாராயிற்று.

நம் பூருவாசாரியர்கள் எல்லாருமே சிறந்த புகழுடையராயினும் ஆழ்வானுடைய புகழ் அத்யந்த விலக்ஷணமென்பது ப்ரஸித்தமான விஷயம். நம் தர்சநத்துக்கு மஹாத்ரோஹியான நாலூரானுக்குக் கொடிய நரகங்களைக் கொடுக்க வேணுமென்று பகவத்ஸந்நிதியிலே ப்ரார்த்திக்கவேண்டியிருக்க, பேரருளாளன் திருமுன்பே வரதராஜஸ்தவத்தை விண்ணப்பம்செய்து கண்தெரியும்படி வரம் வேண்டிக்கொள்ளீர் என்ற ஸவாசார்ய நியமநத்தையும் அதிக்ரமித்து “நான் பெற்றபேறு நாலூரானும் பெறவேணும்” என்று வரம் வேண்டிக்கொள்ளும்படி விசாலமான திருவுள்ளம்பெற்ற ஆழ்வானுடைய புகழை நாம் என்சொல்வோம்! “மொழியைக் கடக்கும் பெரும்புகழான்” என்று சொல்லுவது தவிர வேறுவாசகமில்லைகாணும்.

[வஞ்சமுக்குறும்பாமித்யாதி] கல்விச்செருக்கு, செல்வச்செருக்கு, குலச்செருக்கு என்ற இம்மூன்று அஹங்காரங்கள் மிகக்கோடியவை; இவற்றைக் கடத்தல் ஆர்க்கும் அரிது; இவற்றைக் கடந்தவர் என்னும் ஏற்றம் ஆழ்வானொருவர்க்கே அஸாதாரணமென்பதாக எம்பெருமானார் காலத்திலேயே ப்ரஸித்தமாயிற்று. திருவாய்மொழியில் “பலரடியார்முன்பருளிய பாம்பணையப்பன்” என்றவிடத்து ஈடு முப்பத்தாறாயிரத்தில் ஆழ்வான் விஷயமாக அருளிச்செய்யப்பட்டதொரு ஐதீஹ்யம் குறிக்கொள்ளத்தக்கதாகும். மற்றும் பல இதிஹாஸங்களும் பன்னியுரைக்குங்காற் பாரதமாம்.
 
ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்
ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்
 

இராமாநுச நூற்றந்தாதி - 4

என்னைப்புவியிலொருபொருளாக்கி* மருள் சுரந்த
முன்னைப்பழவினைவேரறுத்து* ஊழிமுதல்வனையே
பன்னப்பணித்த விராமாநுசன் பரன்பாதமுமென்
சென்னித்தரிக்க வைத்தான்* எனக்கேதுஞ்சிதைவில்லையே.

 

Read More

இராமாநுச நூற்றந்தாதி - 4

என்னைப்புவியிலொருபொருளாக்கி* மருள் சுரந்த
முன்னைப்பழவினைவேரறுத்து* ஊழிமுதல்வனையே
பன்னப்பணித்த விராமாநுசன் பரன்பாதமுமென்
சென்னித்தரிக்க வைத்தான்* எனக்கேதுஞ்சிதைவில்லையே.        


ஊழி முதல்வனையே    காலம் முதலிய ஸகல பதார்த்தங்களுக்கும் காரண பூதனான எம்பெருமானையே
பன்ன    (எல்லாரும் விவேகித்து) அநு ஸந்திக்கும்படி
பணித்த    (ஸ்ரீ பாஷ்ய முகத்தாலே) அருளிச்செய்த
பரன் இநாமாநுசன்    ஸர்வோத்க்ருஷ்டரான எம்பெருமானார்
புவியில்    இந்த பூமியிலே
என்னை ஒரு பொருள் ஆக்கி    (அபார்த்தமாய்க் கிடந்த) என்னை ஒரு பதார்த்தமாக்கி
மருள் சுரந்த முன்னை பழை வினை வேர் அறுத்து    அஜ்ஞான மூலகங்களாய் மிகவும் அநாதிகளான (எனது) பாவங்களை வேரற நீக்கி
பாதமும்    தமது திருவடிகளையும்
என் சென்னி    எனது தலையிலே
தரிக்க வைத்தான்    நான் உகந்து தரிக்கும் படியாக வைத்தருளினார்; (இவ்வளவு மஹாப்ரஸாதம் பெற்றேனான பின்பு)
எனக்கு    அடியேனுக்கு
ஏதும் சிதைவு இல்லை    எவ்விதமான ஹாநியும் இனி உண்டாக வழியில்லை.

* * * எம்பெருமானாருடைய நிர்ஹேதுக விஷயீகாரத்திற்கு ஆளான நான் இனி ஒரு நாளும் எவ்விதமான ஹாநியையும் அடையமாட்டேன் என்கிறார். பதார்த்த கோடியில் சேராமல் துச்சனாயிருந்த எனது கருமங்களையெல்லாம் வேரற நீக்கி, தமது பாதாரவிந்தங்களையும் என் தலைமேலே வைத்தருளினார் எம்பெருமானனர்; இப்பேறு பெற்ற எனக்கு இனி ஒரு குறையுமில்லை என்றாராயிற்று.
மருள் சுரந்த – அஜ்ஞாநத்தாலே செய்யப்பட்ட என்கை; மருளாலே சுரக்கப்பட்ட என்றவாற்; ஊழிமுதல்வனனயே பன்னப்பணித்த – ஊழிமுதல்வனான எம்பெருமானையே பரவும்படி அமுதனாராகிய தம்மைச் செய்தருளின – என்று அர்த்தமல்ல; பகவத்விமுகரா யிருந்தவர்களை யெல்லாம் உபதேசாதி முகத்தாலே பகவத் ப்ரவணராம்படி செய்தருளினவர் என்று பொதுப்படியாகச் சொன்னபடி. ஊழிமுதல்வன் – பிரளயகாலத்தில் முழுமுதற் கடவுளாயிருந்தவன் என்றுமாம்….                                    (4)

இராமாநுச நூற்றந்தாதி - 3
 
பேரியல்நெஞ்சே அடிபணிந்தே னுன்னை* பேய்ப்பிறவிப்
பூரியரோடுள்ள சுற்றம் புலர்த்தி* பொருவருஞ்சீர்
ஆரியன் செம்மை யிராமாநுசமுனிக் கன்புசெய்யும்
சீரியபேறுடையார்* அடிக்கீழ்ழென்னைச் சேர்ந்ததற்கே.
 
Read More
இராமாநுச நூற்றந்தாதி - 3
 
பேரியல்நெஞ்சே அடிபணிந்தே னுன்னை* பேய்ப்பிறவிப்
பூரியரோடுள்ள சுற்றம் புலர்த்தி* பொருவருஞ்சீர்
ஆரியன் செம்மை யிராமாநுசமுனிக் கன்புசெய்யும்
சீரியபேறுடையார்* அடிக்கீழ்ழென்னைச் சேர்ந்ததற்கே.
 
 
 
 
பேர் இயல் நெஞ்சே!
மிகவும் கம்பீரமான மனமே!
உன்னை அடி பணிந்தேன்
உன்னை வணங்குகின்றேன்; (என்னை வணங்குவது எந்தற்காக என்னில்;)
பேய் பிறவி
ஆஸூரப் பிறப்பை யுடையவர்களான
பூரியரோடு உள்ள
நீசர்களோடு (எனக்கு) இருந்த
சுற்றம்
உறவை
புலர்த்தி
போக்கடித்து
பொருவு அரு சீர்
ஒப்பற்ற குணங்களையுடையவரும்
ஆரியன்
சிறந்த அநுஷ்டானமுடையவரும்
செம்மை
(ஆச்ரிதரோடு) ருஜுவாகப் ப்ரிமாறுந்தன்மை வாய்ந்தவருமான
இராமானுச முனிக்கு
எம்பெருமானார் திறத்தில்
அன்பு செய்யும் சீரிய பேறு உடையார்
பக்தி பண்ணுவதையே பரம புருஷார்த்தமாக வுடையவர்களான கூரத்தாழ்வான் போல்வாருடைய
அடிக்கீழ்
திருவடிகளின் கீழே
என்னை
(பரம நீசனாயிருந்த) என்னை
சேர்த்ததற்கே
கொண்டு சேர்த்த மஹோபகாரத்திற்காகவே (உன்னை அடி பணிந்தேன்)
 
 
பரம நீசர்களோடு எனக்கிருந்த ஸம்ஸர்க்கத்தைப் போக்கடித்து, ஒப்பற்ற குணசாலியான எம்பெருமானாருடடய திருவடிகளில் ப்ராவண்யமாகிற பரமபுருஷார்த்தத்தைப் பெற்றுள்ள ஆழ்வான் போல்வாருடடய திருவடிகளின் கீழே என்னைக் கொண்டு சேர்த்த நெஞ்சே! இப்பெருநன்றிபுரிந்த உனக்கு நான் என்ன கைம்மாறு செய்யப்போகிறேன்? “தலையில்லா கைம்மாறிலேனே” என்றாற்போலே உன்னைத் தலையால் வணங்குவது தவிர வேறொறு கைம்மாறு நான் செய்கிகில்லேன் என்றாரயிற்று. பூரியர் = இழிப்பிறப்பாளர். புலர்த்துதல் – உலரச் செய்தல்; அதாவது போக்கடித்தல். பொருவு – ஒப்பு.
 
“இராமாநுசனடிக் கன்புசெய்யுஞ் சீரிய பேறுடையார்” என்றவிடத்து ஸ்ரீராமாநுஜ பக்தர்களெல்லாரையும் விவக்ஷிக்கிறார் என்றாலும், கூரத்தாழ்வானை விசேஷித்துக் கருதுகின்றாரென்றலும் ஒக்கும்.                        
இராமாநுச நூற்றந்தாதி - 2
 
கள்ளார்பொழில் தென்னரங்கன்* கமலப்பதங்கள் நெஞ்சில்
கொள்ளாமனிசரை நீங்கி* குறையல் பிரானடிக்கீழ்
விள்ளாதவன்ப னிராமாநுசன் மிக்க சீலமல்லால்
உள்ளாதென்னெஞ்சு* ஒன்றறியேனெனக்குற்ற பேரியல்வே.
 
Read More
இராமாநுச நூற்றந்தாதி - 2
 
கள்ளார்பொழில் தென்னரங்கன்* கமலப்பதங்கள் நெஞ்சில்
கொள்ளாமனிசரை நீங்கி* குறையல் பிரானடிக்கீழ்
விள்ளாதவன்ப னிராமாநுசன் மிக்க சீலமல்லால்
உள்ளாதென்னெஞ்சு* ஒன்றறியேனெனக்குற்ற பேரியல்வே.
 
 
 
 
கள் ஆர் பொழில் தென் அரங்கன்
தேன் நிறைந்த சோலைகளையுடைய தென் திருவரங்கத்திலே பள்ளிகொள்ளும் பெருமானுடைய
கமலம் பதங்கள்
தாமரை போன்ற திருவடிகளை
நெஞ்சில் கொள்ளா
தமது நெஞ்சிலேவையாத
மனிசரை நீங்கி
மனிதர்களை விட்டொழித்து
குறையல் பிரான் அடிக்கீழ் விள்ளாத அன்பன்
திருமங்கை மன்னனுடைய திருவடிகளிலே என்றும் விட்டு நீங்காத பக்தியையுடையனான
இராமாநுசன்
எம்பெருமானாருடைய
மிக்க சீலம் அல்லால்
சிறந்த சீலகுணத்தைத் தவிர
ஒன்று
வேறொன்றையும்
என் நெஞ்சு உள்ளாது
எனது நெஞ்சானது நினைக்கமாட்டாது
(இவ்வாறாக)
எனக்கு உற்ற பேர் இயல்வு
எனக்கு ஸித்தித்ததொரு சிறந்த ஸ்வபாவத்திற்கு
ஒன்று அறியேன்
ஒரு காரணத்தையும் அறிகின்றிலே
 
 
 
ஸ்ரீரங்கநாதனுடைய திருவடித்தாமரைகளை நெஞ்சாலும் நினையாத பாவிகளோடு நெடுங்காலம் பழகிக் கிடந்த என் நெஞ்சானது இன்று அப்பாவிகளோடு உறவை ஒழித்துவிட்டு, திருமங்கையாழ்வாருடைய திருவடிகளியே அநவரதம் இறைஞ்சுமவரான எம்பெருமானாருடைய சிறந்த சீலகுண மொன்றையே சிந்தியா நின்றது; இப்படிப்பட்டதொரு பெருந்தன்மை எனக்கு நேர்ந்ததற்குக் காரணம் அவ்வெம்பெருமானாருடைய நிர்ஹேதுக க்ருபாகடாக்ஷமேயொழிய வேறொன்றுண்டாக நானறிகின்றிலேன் என்றவாறு.                                        
இராமாநுச நூற்றந்தாதி - 1
 
பூமன்னுமாது பொருந்திய மார்பன்* புகழ்மலிந்த
பாமன்னுமாற னடிபணிந் துய்ந்தவன்* பல்கலையோர்
தாம்மன்ன வந்த விராமாநுசன் சரணாரவிந்தம்
நாம்மன்னிவாழ* நெஞ்சே சொல்லுவோமவன் நாமங்களே.
 
Read More
இராமாநுச நூற்றந்தாதி - 1
 
பூமன்னுமாது பொருந்திய மார்பன்* புகழ்மலிந்த
பாமன்னுமாற னடிபணிந் துய்ந்தவன்* பல்கலையோர்
தாம்மன்ன வந்த விராமாநுசன் சரணாரவிந்தம்
நாம்மன்னிவாழ* நெஞ்சே சொல்லுவோமவன் நாமங்களே.
 
உரையின் அவதாரிகை
ஸகல சாஸ்த்ரங்களுக்கும் ஸங்க்ரஹம் திருவஷ்டாக்ஷரம். அதனுடைய பரம தாத்பர்யமாயும், ஆழ்வார்களுடைய திவ்ய ப்ரபந்தங்களின் ஸாரார்த்தமாயும், ஸ்ரீமதுரகவிகளுடைய உக்தியாலும் அநுஷ்டாகத்தாலும் ப்ரகாசிதமாயும், நம் பூருவாசார்யார்களின் உபதேச பரம்பரையாலே ப்ராப்தமாயும், சேதநர்களனைவர்க்கும் இன்றியமையாத ஸ்வரூப உபாய புருஷார்த்தங்களின் நிஷ்க்ருஷ்ட வேஷமாயும், பரம ரஹஸ்யார்த்தமாயு மிருப்பது சரம பர்வ நிஷ்டை. அஃதிருக்கும்படியைத் திருவரங்கத்தமுதனார்க்கு எம்பெருமானார் தமது நிர்ஹேதுக க்ருபையினாலே கூரத்தாழ்வான் திருவடிகளிலே இவரை ஆச்ரயிப்பித்தருளி இவர் முகமாக உபதேசித்தருளினார்.  அங்கனம் உபதேச ப்ராப்தமான அந்தச் சீரிய பொருளை இவ்வமுதனார் தாம் அநவரத பாவநை பண்ணி எம்பெருமானார் திருவடிகளை இடைவிடாது ஸெவித்துக்கொண்டு போந்தராய் அவருடைய திருக்கல்யாண குணங்களைத் தமது பத்திப் பெருங்காதலுக்குப் போக்குவீடாகப் பேசி அநுபவித்தே தீரவேண்டும்படியான நிலமை தமக்கு உண்டானமையாலும், சரமபர்வநிஷ்டையே சீரியதென்கிற பரமார்த்தத்தச் சேதநர்கட்கு எளிதில் உணர்த்த வேணுமென்கிற க்ருபாமூலகமான கருத்தினாலும் தாம் எம்பெருமானாருடைய திவ்யகுண சேஷ்டிதாதிகளை ப்ரேமத்துக்குத் தகுதியாகப் பேசுகிற பாசுரங்களாலே அவருடைய வைபவங்களை அனனவர்க்கும் வெளியிடா நின்றுகொண்டு முன்பு ஆழ்வார் திருவடிகளுக்கே அற்றுத்தீர்ந்த மதுரகவிகள் தமது நிஷ்டையைக்கூறும் முகத்தாலும் பிறர்க்கு உபதேசிக்கும் முகத்தாலும் உஜ்ஜீவநத்துக்கு உபயுக்த்தமான அர்த்தத்தை லோகத்திலே வெளியிட்டருளினதுபோல, இவர் தாமும் அவ்வகைகளாலே ஆசார்யாபிமாநநிஷ்டர்க்கு அறிந்து கொள்ளத்தக்க அர்த்தங்களையெல்லாம் மிக்க சுருக்கமும் மிக்க விரிவுமின்றி நூற்றெட்டு பாசுரங்கள் கொண்ட இத்திவ்ய ப்ரபந்த முகத்தால் அருளிச்செய்கிறார்.

நெஞ்சே!
ஓ மனமே!
பூ மன்னு மாது தாமரைப்பூவில் பொருத்த முடையளாயிருந்த பிரட்டி
பொருந்திய மார்பன் (அப்பூவை விட்டு வந்து) பொருந்துகைக்குறுப்பான போக்யதையையுடைய திருமார்பையுடையனான பெருமாளுடைய
புகழ் மலில்ந்த பா திருக்கல்யாண குணங்கள் நிறைந்த தமிழ் பாசுரங்களிலே
மன்னு மாறன் ஊற்றமுடையவரான நம்மாழ்வாருடைய
அடி திருவடிகளை
பணிந்து ஆச்ரயித்து
உய்ந்தவன்
உஜ்ஜீவித்தவரும்
பல் கலையோர் தாம் மன்ன வந்த பலபல சஸ்திரங்களை ஓதின மஹான்கள் நிலைபெறும்படி (இவ்வுலகில்) வந்தவதரித்தவருமான
இராமாநுசன்
எம்பெருமானாருடைய
சரண அரவிந்தம் திருவடித் தாமரைகளை
நாம் மன்னி வாழ நாம் ஆச்ரயித்து வாழ்வதற்குறுப்பாக
அவன் நாமங்களே அவ்வெம்பெருமானாரது திருநாமங்களையே
சொல்லுவோம் ஸங்கீர்த்தநம் பண்ணுவோம்

தாமரைமலரிற் பிறந்த பெரிய பிராட்டியார் அப்பூவைவிட்டு “அகலகில்லேன் இறையும்” என்று வந்து மிக்க விருப்பத்துடன் வஸிக்கப்பெற்ற திருமார்பை யுடையனான திருமாலினது திவ்ய குணசேஷ்டிதங்களை நிறைத்துக்கொண்டிருக்கிற திருவாய்மொழி முதலான திவ்யப்ரபந்தங்களை அருளிச்செய்த நம்மாழ்வாருடைய திருவடிகளைத்தொழுது ஸத்தை பெற்றவராயும், பலபல சாஸ்த்ரங்களைக்கற்றும் உஜ்ஜீவநோபாயத்தில் த்ருடாத்யவஸாயமின்றியே ஸம்சய விபர்யங்கள்கொண்டு தடுமாறுகின்றவர்களை ஒரு நிச்சயஞானத்திலே நிலைநிறுத்தி வாழ்விக்கவந் தவதரித்தவராயுமிருக்கிற எம்பெருமானாருடைய திருவடிகளை நாம் ஆச்ரயித்து உஜ்ஜீவிக்குமாறு அவருடைய திருநாமங்களை வாயாரப் பேசுவோமென்று தமது திருவுள்ளத்தை நோக்கிச் சொல்லுகிறாராயிற்று;
பல்கலையோர் தாம்மன்ன = நாநா சாஸ்த்ரங்களைக்கற்று வல்லவர்களான ஆழ்வான் ஆண்டான் எம்பார் முதலிய மஹான்கள் ப்ரதிஷ்டிதராகைக்காக என்றுமாம். எம்பெருமானாருடைய சரணாரவிந்த ப்ராப்திக்கு ஸாதகம் = அவருடைய திருநாமஸங்கீர்த்தநமேயாம் என்பது இப்பாசுரத்தில் வெளியாயிற்று.
 

Popular Downloads

coming soon...

Quick Links

coming soon

Vedics Foundation

Vedics USA

42991 Center St,

South Riding, VA 20152-2037


Vedics India

Flat 46/4, Athri apartments,
Opp to Triplicane fund Kalyana mandapam
Singarachari street,
Triplicane
Chennai -5

Follow Vedics

Copyright © Vedics. All rights reserved